سفری خاطره انگیز به نصف جهان با اقامت در منطقه تاریخی و زنده جلفای اصفهان

اگر قصد سفر به اصفهان را دارید و یا به دنبال مکانی زیبا برای مراسم های کوچک خود از قبیل مراسم نامزدی, جشن تولد  خود می باشید ماعمارت تاریخی جلفا را به شما پیشنهاد می کنیم. عمارت مذکور در مکان کاملا تاریخی و سبز قرار گرفته و دارای امکانات کامل می باشد.

امکانات عمارت :

• یک سالن 60 متری
• یک خواب 20 متری
• آشپزخانه
• حمام ودستشوئی
• ایوان 80 متری تاریخی 
• حیاط 100 متری
• پارکینگ 2 عدد
• اینترنت
• تمام مبله
• نزدیک به کلیسا وانک و خیابانهای خاقانی ,سنگتراشها ,حکیم نظامی و نظر
• روبروی عمارت  فضای سبز و سنگ فرش و آب نما می باشد
• فضای کاملاتاریخی وسنتی واقعی 
•  خانه های دوره قاجار و صفوی به همراه کلیساهای زیبا اطراف عمارت می باشد.
• منطقه کاملا شاد وزنده و آزاد
•  نزدیک به مراکز خرید و دسترسی آسان به هر چیزی که نیاز شما باشد.

در انتهاعکس های از عمارت و اطرف عمارت برای تصمیم گیری شما ارائه می گردد.

مطمئن باشید روز خاطره انگیزی در این عمارت تاریخی و دنج خواهید ساخت.

روزهای غیر تعطیل شبی 180 هزار تومان 

روزهای پنج شنبه و جمعه و روزهای تعطیل شبی 250 هزار تومان

در صورت اجاره بیش از 3 روز 20 درصد تخفیف 

در صورت رزرو دوهفته زودتر 10 درصد تخفیف

ایام عید نوروزاز 25 اسفند تا 20 فروردین شبی 350 هزار تومان

مدارک مورد نیاز:شناسنامه و کارت ملی

شماره تماس جهت رزرو:  09133141788  علی اکبری

محله جُلفا محله‌ای است در شهر اصفهان ایران.

این محله از محلات قدیمی این شهر و منطقه‌ای ارمنی‌نشین است. بیش از ۱۲۰۰ شیء تاریخی مربوط به ارمنیان در موزه جلفا در این محله نگه‌داری می‌شود.^∗ از مهم‌ترین مراکز تاریخی و مذهبی این محله، کلیسای وانک و کلیسای بیت اللحم است.^∗

در سال ۱۰۱۲ هجری قمری، درست شش سال پس از آن که شاه عباس اول پایتخت دولت صفوی را از قزوین به اصفهان آورد، هزاران خانواده ارمنی از جلفای آذربایجان در ساحل رود ارس به پایتخت جدید کوچ داده شدند تا با استفاده از طبیعت ساعی و مقتصد و تخصص تجاری آنها بر رونق پایتخت افزوده شود. این اقدام همچنین خطر شورش یا تجزیه طلبی را که همواره از سوی گروه های قومی و اقلیت های مذهبی انتظار می رفت، از میان می برد. 
ارامنه کوچ داده شده، در جنوب اصفهان و برکرانه راست زاینده رود اسکان یافتند و محله جدیدی را بنیان نهادند که به نام موطن قدیمی شان «جلفا» خوانده شد. شاه برای جبران دوری آنان از کاشانه شان امتیازات ویژه ای را در نظر گرفت. ارامنه می توانستند برخلاف سایر اقلیت های دینی، خانه، ملک و هر چیز منقول و غیرمنقول دیگری را بخرند و حاکم و قاضی و کلانتر محل را خود انتخاب کنند. آنها در اجرای مراسم دینی آزادی کامل داشتند و شاه فرمان داده بود که هیچ مسلمانی حق منزل کردن در جلفا را ندارد. غیر از این ارمنیان جلفا اجازه داشتند که مانند بزرگان و اعیان ایرانی، هنگام اسب سواری از زین و لگام زرین و سیمین استفاده کنند.
بدین ترتیب و با این امتیازات، ارامنه سراسر اروپا برای گسترش تجارت خارجی ایران را زیر پا گذاردند و ثروت زیادی را به دست آوردند، ثروتی که بخش بزرگی از آن صرف شکوه و جلال جلفا شد. وقتی شارون، سیاح فرانسوی۱۲۰، سال پس از شاه عباس اول قدم در جلفا نهاد، آن را چنین یافت:
«در جلفا ۳۴۰۰ تا ۳۵۰۰خانه وجود دارد، بیشتر خانه های خوب و مجلل در طول رود ساخته شده، برخی از آنها زرنگار و چنان با شکوه و عالی است که می توان آنها را در ردیف قصرها و کاخ ها به شمار آورد.» و این تازه وقتی بود که شارون می گفت: «اکنون وضع دگرگون و از آن همه نعمت و ثروت کاسته شده است.»
طی دوره صفوی کلیساهای زیادی در جلفا ساخته شد که از جمله آنها می توان به کلیسای «بدخیم» (= بیت اللحم) اشاره کرد. این کلیسا به روزگار زمامداری شاه عباس اول در سال ۱۰۳۷ ه.ق بنا گردید. این کلیسای وانک که معروف ترین کلیسای جلفاست در زمان سلطنت شاه عباس دوم بنیان گرفت و ساخت آن از ۱۰۶۵ تا ۱۰۷۴ ه.ق به طول انجامید. از دوره شاه عباس اول کلیسای دیگری به نام «مریم» یا «خواجه عابد» نیز باقی مانده که متعلق به سال ۱۰۲۱ ه.ق است. غیر از اینها ۹ کلیسای دیگر در جلفا وجود دارد که عبارتند از کلیسای گورک (غریب)، استبانوس، یوحنا، کارتارینه (دیرکاترینا)، نیکوغایوس ، گریگور، میناس، سرکیس و یزمیس. البته ارامنه کاتولیک و پروتستان نیز کلیساهای مخصوصی را برای خود در محله سنگ تراش ها و محله هاکوپ جان دارند. (اکثر ارامنه پیر و مذهب گریگوریان هستند)
از اواخر دوره صفویه ورق برگشت و آزار ارامنه جلفا به منظور اخذ مالیات بیشتر آغاز شد. پس از سقوط صفویه و در زمان نادرشاه (۱۱۴۸-۱۱۶۰ ه.ق) کار به جایی رسید که به گفته یک سیاح فرانسوی، جلفا مجبور شد روزانه معادل سه هزار فرانک مالیات بدهد. در این شرایط عده زیادی از اهالی مهاجرت کردند و سکنه جلفا منحصر شد به عده ای اشخاص بی بضاعت که توانایی رفتن نداشتند و اجباراً هر گونه سختی را تحمل می کردند. 
در دوره قاجاریه (سده سیزدهم هجری) وضع کمی بهبود پیدا کرد و جلفا رونق محدودی گرفت. در اواخر این سده که «مادام ژان دیولافوا» شوالیه لژیون دونور فرانسه به جلفا آمد، آن را سرشار از زندگی یافت: «اگرچه در جلفا خانه ها همه با خشت و گل بنا شده اند و در پشت دیوارهای خاکستری رنگ پنهان هستند، ولی نظم و نظافت همه جا برقرار است. نهر بزرگی از میان کوچه عبور می کند و درختان بلندی از دو طرف آن سربرآورده و عابرین و حتی دکان ها را در سایه خود از آفتاب محفوظ نگاه می دارند... آهنگ های بشاشت آوری در زیر درختان شنیده می شود. این آواز اطفالی ارمنی است که کلاه پشمی قرمزی بر سر دارند و از مدرسه بر می گردند... زنان ارمنی با چادرهای سفید در کنار دیوار راه می روند.»
در دوره قاجار با توجه به حضور مسلط قدرت های خارجی در ایران و به ویژه فعالیت مسیونرهای مسیحی، جلفا از اهمیت خاصی برخوردار بود و مدارس مذهبی در آن قوت گرفت. در مجموع زندگی مسالمت آمیز ارامنه و مسلمانان این محله را از آسیب های گوناگون حفظ کرد و در اصفهان اسلامی، موزه ای از آثار، آیین ها و آداب و رسوم مسیحی پدید آورد. با این وجود توسعه لجام گسیخته شهری در نهایت محله جلفا را نیز به مانند سایر محله های تاریخی اصفهان تحت تأثیر قرار داد. این تأثیر امروزه با مهاجرت روزافزون ارامنه جلفا شکل بحرانی به خود گرفته است. مطابق آماری که حدود ۱۲ سال پیش «لئون میناسیان» از پژوهشگران بنام جلفا و رئیس سابق موزه کلیسای وانک تهیه کرده است، ارامنه جلفا حدود هفت هزار نفر هستند، اما دکتر «لطف الله هنرفر» که پژوهش های وسیعی را درباره تاریخ و فرهنگ اصفهان صورت داده، معتقد است که تعداد ارامنه جلفا بیش از پنج هزار نفر نیست. هر دو این ارقام نشان می دهند که جمعیت ارامنه جلفا پیوسته رو به کاهش بوده است. زیرا اگر آمار شارون در دوره صفوی را ملاک قرار دهیم، تنها تعداد خانه های جلفا ۳۵۰۰ خانه بوده است و جمعیت آن دست کم چهار _ پنج برابر این تعداد. بدیهی است که این تعداد خانه یا به صورت اولیه یا به شکل بازسازی شده، کمابیش وجود دارند، اما دیگر در همه آنها نشانی از ارامنه نیست. 
طی دهه های اخیر تعداد زیادی از ارمنیان جلفا به آمریکا یا اروپا مهاجرت کرده اند، اما حتی آنها که تمایل یا توانی برای مهاجرت به خارج از کشور نداشته اند، نقاط دیگر اصفهان مانند شاهین شهر را برای سکونت برگزیده اند. طی یک دهه اخیر زمین های جلفا به علت مرغوبیت با رشد سرسام آور قیمت ها روبه رو بوده است. این مسئله به نوبه خود موجب شده که بخشی از ارامنه خانه ها و املاک خود را به بهای بالا فروخته و خانه هایی با بهای کمتر را در شاهین شهر خریداری کنند و از این راه پولی به دست آورند. از سوی دیگر تمایل به آپارتمان سازی در جلفا به علت سودآوری زیاد شدت یافته و در این میان خانه های بزرگ تاریخی همچون طعمه ای غیرقابل چشم پوشی مدنظر بورس بازان و بساز و بفروش ها قرار گرفته است. 
برای مثال در حدود سال های ۸۱-۱۳۸۰ پاره ای از اختلاف ها میان اعضای کلیسای کاتولیک جلفا، موجب شد که مدرسه کاتولیک ها موسوم به «مدرسه فرانسوی ها» به فروش برسد و فرد خریدار به راحتی مجوز ساخت و ساز در آن را بدست آورد. این مدرسه که در سال ۱۲۸۱ شمسی (اواخر دوره قاجار) پشت کلیسایی قدیمی متعلق به دوره صفویه و در محله سنگ تراش ها ساخته شد، نه فقط از حیث معماری قابل توجه بود، بلکه برای مرور تاریخ مسیونرهای مسیحی در ایران نیز اهمیتی بسزا داشت. زیرا در واقع شعبه ابتدایی مدرسه سه ستاره صبح بود که توسط مسیحیان کاتولیک فرانسه تأسیس شد و تا سال ۱۳۱۱ فعالیت مداوم داشت. از آن پس یک چند منحل و مجدداً در سال ۱۳۳۵ با امتیاز جدید و در محل دیگری افتتاح شد. 
در حالی که مالک جدید مدرسه در حال خراب کردن دیوارها و تزئینات آن بود، یک حادثه ساده، موجب آگاهی اداره کل میراث فرهنگی از موضوع و دستور توقف تخریب شد، البته مدرسه نیمه مخروبه توسط شهرداری منطقه ۵ خریداری و بوسیله سازمان نوسازی و بهسازی شهرداری اصفهان مرمت شد، اما ده ها خانه و اثر تاریخی دیگر جلفا از چنین بخت بلندی برخوردار نبوده اند!
بدین سان، از یک سو مهاجرت ارامنه از جلفا، بافت فرهنگی آن را مورد تهدید قرار داده و از سوی دیگر ساخت وسازهای ناموزون بافت تاریخی اش را به نابودی کشانده است. در سال های اخیر و پس از آن که تخریب میراث فرهنگی جلفا (و به طور کلی اصفهان) حساسیت هایی را در افکار عمومی برانگیخت، شهرداری این شهر کوشید تا سروسامانی به اوضاع دهد. در این جهت سازمان نوسازی و بهسازی شهرداری مأمور تهیه و اجرای طرح هایی برای احیای بافت تاریخی جلفا شد. بازسازی بازارچه قدیمی جلفا، مرمت میدان تاریخی جلفا و دیوار کلیسای وانک، ساماندهی کوچه کلیسای وانک، مرمت و احیای خانه تاریخی استپانیان، ساماندهی نهرهای شایج و نایج و مرمت مدرسه فرانسوی ها، به شرحی که گفته شد از جمله طرح هایی هستند که به اجرا درآمده اند.
با این وجود، تا زمانی که تدابیری برای تشویق ارامنه به سکونت در جلفا و عدم ترک محل صورت نپذیرد، نمی توان مسئله را به شکل بنیادین حل و فصل کرد. مرمت و نگاهداری همه آثار تاریخی جلفا کاری نیست که تنها از عهده سازمان میراث فرهنگی و گردشگری یا شهرداری اصفهان برآید. 
از این گذشته آنچه از حفظ کالبد فیزیکی جلفا، اهمیت بیشتری دارد، صیانت از فرهنگ عمومی زندگی در جلفاست که افزون بر چهار سده در جریان بوده و اکنون رو به اضمحلال است. شاید بهتر باشد که در مورد اخیر به جای مهندسی شهری، نوعی مهندسی اجتماعی به کار گرفته شود و مکانیزم های فرهنگی مورد توجه بیشتری قرار گیرد.